Toen ik zes jaar oud was verhuisde ik vanuit Nederland naar Guardo (Spanje) en ging ik 'tijdelijk' bij mijn grootouders wonen. Mijn ouders hadden op dat moment niet gedacht dat het uiteindelijk zes lange jaren zouden worden.....
Zij woonden destijds nog in Nederland maar waren van plan om te verhuizen naar Spanje. Het waren twee jonge avontuurlijke mensen die eigenlijk maar 'voor een paar jaar' naar Nederland waren verhuisd.
Ze zaten vol goede bedoelingen en waren praktisch en pragmatisch. Met in hun achterhoofd dat zij in datzelfde jaar ook zouden verhuizen waren ze van mening dat het voor mij het handigst zou zijn wanneer ik alvast in Spanje op de basisschool zou beginnen. Ik hoefde op deze manier geen achterstand op school te krijgen of schoolvriendinnetjes achter te laten wanneer zij naar Spanje zouden verhuizen. Helaas weet je nooit van tevoren welke plannen het leven met je voorheeft en gingen de verhuisplannen van mijn ouders niet door. Om mij dan weer naar Nederland terug te halen, was achteraf gezien ook geen goed idee. Dan zou juist datgene gebeuren waar zij mij voor hadden willen behoeden! Dus bleef ik bij mijn grootouders en doorliep ik de basisschool in Guardo.
Guardo is een behoorlijk groot Dorp in de Provincie Palencia. Hier waren de straten wél aangelegd en hadden ze geen lemen huizen, zoals je in veel Spaanse achteraf gelegen dorpen wel nog steeds hebt. Mijn ouders zag ik jaarlijks zes weken in de zomervakantie en dan was het een groot feest. Uiteraard miste ik ze ontzettend in het begin maar door de liefdevolle opvoeding van mijn grootouders ging het uiteindelijk goed met me.
Ik kan niet anders als terugkijken op een zeer mooie kindertijd bij mijn grootouders. Ik kreeg alle liefde en aandacht die ik als kind nodig had. Van mijn wijze oma leerde ik dat Liefde, ondanks de verschillende vreemde wijze als dat het zich soms in het leven aandient, nog steeds Liefde is. Bij alles wat ze voor me kocht zei ze: "Susan, dit heb je van je ouders. Zij zijn genoodzaakt om in Nederland te werken om een goede toekomst op te bouwen. Maar ze sturen mij iedere maand geld zodat jou hier aan niks ontbreekt! Ook al zie je ze maar eens per jaar......ze houden van je en ze willen het beste voor je".
Sinds kort is tot mijn grote verbazing op Facebook ineens de groep, 'Je hebt niet in Guardo gewoond wanneer je niet meer weet dat.......' opgericht. Ik vond dat zo gek, Guardo heeft zo'n heel ander plek in mijn herinneringen.....daar past geen Facebook bij! Onzin natuurlijk want ook daar heeft de tijd niet stil gestaan.
Binnen één week had de groep meer dan 1200 leden! Met elkaar herinneringen delen van vroeger, daar is de groep voor bedoeld. Wat ik uit alle posts haal is een stuk nostalgie en verlangen naar vervlogen tijden. Maar ook verbazing over hoe anders tegenwoordig alles is.
"Je hebt niet in Guardo gewoond wanneer......":
Je niet meer weet dat bij volle maan, Genaro 'de gek' serenades zong op straat.
Je ooit mee hebt gemaakt dat de stoplichten het deden.
Je niet weet dan Sint Antonius de heilige is van het dorp.
Je niet weet dat er in de keukens gietijzeren kolenkachels stonden waar erop gekookt werd.
Je nog nooit achter de vuurvliegjes hebt gezeten.
Je geen ruzie maakte met de kinderen op school om vervolgens na schooltijd weer samen te spelen buiten.
Je nooit snoepjes hebt gegeten van ezelinnen melk.
Je 'de Goedkope huizen' niet kent.
Je Iris 'de healer' niet kent die ieders gekneusde ledematen met kruiden en zelfgemaakte lotions genas.
Je, je Herminio 'de uitvinder' niet meer kunt herinneren met zijn zelfgemaakte parachute van aan elkaar genaaide lakens en dat hij van de muur bij de kerk naar beneden sprong en zijn ribben brak. Het hele dorp was in rep en roer en alle vrouwen spraken met elkaar af wie, wanneer voor Herminio zou koken en het huishouden zou doen.
Je, je niet kunt herinneren dat het heel normaal was om pannetjes met eten en gedragen kleding af te leveren bij zieke mensen, ouderen die niet meer in staat waren om zelf te koken of grote gezinnen die moeilijk rond konden komen.
Ik kan uren doorgaan......Als ik de posts lees denk ik: "Jeetje en dat vonden we gewoon normaal. Daar deden we niet spastisch over". Niemand dacht: "Wat moet je van me?" of "die is vrijpostig!" wanneer een ander aardig deed.
Mantelzorg is hoogstwaarschijnlijk in Guardo uitgevonden maar zij noemden het gewoon 'anderen helpen'. Ook mijn oma was één van de vrouwen die steeds anderen aan het helpen was. Ik heb haar zo vaak met pannetjes, dekens en onze gedragen kleding, het huis uit zien gaan. Ook mensen die het niet breed hadden deelden datgene wat ze hadden met anderen. Dat deed je gewoon, het hoorde bij de waarden en normen van dat dorp.
Ik kan niet anders als mezelf een bevoorrecht mens vinden. Ik ben zó blij dat ik dat allemaal heb mogen meemaken. Dat heeft mij voor een deel gevormd....en soms zijn er van die dagen dat ik weer verlang naar vroeger. Ik ben helemaal niet oud of zo maar ik kan het wel begrijpen wanneer onze ouderen zeggen: "Vroeger was het allemaal beter". Ik zou eerder zeggen: "Vroeger gaven we veel meer om elkaar ". We zijn in mijn optiek gecultiveerde, klagende, betwetende Harry's geworden, binnen een gecultiveerde maatschappij. We weten soms uit gekkigheid niet meer wat we moeten doen en we moeten ons staande zien te houden in een leven waar we in vergelijking met andere, niet-welvarende landen, alles lijken te hebben. Maar wat hebben we eigenlijk? waarom zijn er zoveel mensen ongelukkig of / en depressief? Waarom zijn er zoveel mensen bezig een soort van onzichtbare gat te vullen met allerlei dingen of relaties die wanneer het erop aankomt niks wezenlijks opvullen? Waarom compenseren veel mensen een onduidelijk gemis met allerlei verslavingen? Waarom moeten we allemaal in een hokje passen? We weten geen onderscheid meer te maken tussen échte problemen en luxe problemen. De hokjesmaatschappij.....het grote onvervulde gat, daar kom ik nog op terug maar eerst een pannetje met soep afgeven!
Reactie schrijven